Enkele blogposts

Drie jaar geleden is het nu al, dat ik samen met @jellederoeck de allereerste winetwunch opzette. Jelle had ik leren kennen via Twitter in 2011, hij was wijnliefhebber en omdat we steeds meer wijnmensen leerden kennen via Twitter, ontstond het idee om eens ‘in real life’ samen te komen. Bij een goed glas wijn natuurlijk! En iets om te eten ook. De eerste winetwunch was geboren – en hij werd een feest! Het concept was dat ieder zijn favoriete fles wijn zou meebrengen naar een restaurant en dat we mekaars wijn blind zouden degusteren, terwijl er ook nog iets lekkers op ons bord lag. Het gevolg was een lange avond, veel nieuwe en superlekkere wijnen geproefd en vooral: zoveel nieuwe wijnmensen leren kennen! Enfin, het volledige verhaal leest u op de Events-sectie van deze site.

Er kwamen vijf winetwunches – en toen had iedereen klaarblijkelijk even nood aan een pauze. Maar kijk, het afgelopen halfjaar kreeg ik her en der een por van mensen die toch nog eens graag een winetwunch zouden meemaken, en zie: vandaag lanceerde ik winetwunch 6. Als je dus zin zou hebben om mee te doen – ook al ben je niet actief op Twitter, no worries – laat dan even iets weten. Geef je e-mail door via de contactpagina en ik breng je op de hoogte. Momenteel is er een mail met praktische toestanden vertrokken: we kiezen eerst een datum, dan een stad en dan een plek waar we zullen degusteren/dineren. Die stuur ik je dan ook toe.

Maar misschien denk je: niks voor mij, ik ken niet zoveel van wijn. Vrees niet! De twunch is net bedoeld om een bont gezelschap samen te brengen: van wijnliefhebber over verkoper tot sommelier – je ontmoet dus nogal wat mensen. En dat is altijd interessant! Net dat vind ik het leukste aan zo’n winetwunch, ik heb erdoor:

– nieuwe wijnvrienden of -kennissen leren kennen

– superlekkere wijnen geproefd – heel uiteenlopend: van erg klassiek tot avant-garde en natuurlijk

– mijn ‘wijnkooppunten’ flink uitgebreid, omdat ik nieuwe wijnverkopers leerde kennen (al wil de winetwunch zeker niéts commercieels worden – ik organiseer dit volledig vrijwillig, zonder enig belang van welke aard dan ook – en de (paar) wijnverkopers komen in de eerste plaats uit passie, ze verkopen ter plekke helemaal niets)

Je merkt het dus: dit is niet zomaar een wijnproeverij, je proeft mekaars lievelingsflessen en prijs of kleur of wat dan ook speelt geen enkele rol. Zo wordt de avond altijd een boeiende en soms onwaarschijnlijke ontdekkingstocht.

Misschien nog één onbelangrijk detail: per avond kunnen wel maar 20 mensen deelnemen… Anders wordt het gewoon te lang en te moeilijk om ieders wijn nog een op een goede manier geproefd te krijgen. Hoe het precies in zijn werk gaat, lees je allemaal in de mail over de winetwunch.

Voilà, laat dus maar weten als je interesse hebt!

En dan nog even excuus: het bloggen is er de afgelopen maand niet echt van gekomen… Vakantie en zo, je kent dat. Maar ik ben vastbesloten om je binnenkort meer te vertellen over:

– riesling uit de regio rond Stuttgart – en waar je goeie riesling hier in België kunt kopen

– de ontdekking van Savoie-wijnen – en eens kijken waar je díe wijn hier kan kopen

– mijn bezoek aan Pure C – een van de beste restaurants waar ik al geweest bent, echt!

– mijn favoriete culinaire adressen in … Leuven!

Dat komt er dus nog aan – ik doe mijn best :).

 

Vandaag staat in De Standaard een opiniestukje van mij. Ik was eind vorige week nogal geschrokken door het nieuws dat een Franse foodblogster, Caroline Doudet, veroordeeld werd voor een negatieve restaurantrecensie die ze op haar blog postte. Ze  werd veroordeeld door de rechtbank van Bordeaux en moest een ferme schadevergoeding betalen aan het restaurant in kwestie, naast ook nog de gerechtskosten. Het artikel uit De Standaard waar ik op reageer vind je hier. Meer info over de veroordeling vind je ook in deze blogpost op de site van The Washington Post, die een link naar de bewuste blogpost legt (die de foodblogster intussen zelf heeft verwijderd van haar blog).

Ik was eigenlijk niet goed van die veroordeling. En waar ik me ook nogal aan ergerde, was de reactie van topchef Stéphane Buyens van tweesterrenrestaurant Le Fox in De Panne (die ik voor de rest overigens zéér waardeer!). In het artikel in De Standaard over de veroordeling had hij het over “bloggende amateurs die zichzelf chef wanen” en soms een pain in the ass zijn, omdat ze niet goed beargumenteerd te werk gaan en niet tegengesproken kunnen worden – of dat dat althans geen zin heeft. Dat vond ik – als fervent Twitteraar en beginnend blogger – nogal héél kort door de bocht, en dus kroop ik in mijn pen. Het resultaat kan je vandaag lezen op de opiniepagina’s van De Standaard (wel betalend op de site).

Kort gezegd komt mijn punt neer op het volgende: (food)bloggers zijn geen pain in the ass, ze zijn veel vaker een zegen omdat ze doorgaans puur uit passie bloggen en zo gastronomie, chefs en lekker eten net heel veel positieve aandacht geven. Komt er toch een negatieve recensie, dan is het veel wijzer om daar op in te gaan, het gesprek aan te gaan met de persoon die ze gepost heeft, dan bloggers en online commentaren zo snel mogelijk verwijderd te willen zien. Sociale media zijn er nu eenmaal, het lijkt me beter om een goede manier te vinden om er mee om te gaan, eerder dan bloggers monddood te willen. Bovendien worden foute of ongefundeerde recensies vaak meteen rechtgezet door andere commentaren én baseer je je als klant nooit op één online recensie, maar op een veelheid van meningen over dat restaurant: die uit de traditionele gidsen, maar ook die van recensenten, kennissen én online commentaren.

Benieuwd wat jullie denken van deze case. Aarzel zeker niet om je mening hieronder als commentaar te posten!

Een tijdje geleden kondigde ik aan dat ik mijn favoriete adressen in Hasselt nog zou doorgeven, omdat de Zomerzoektocht van het Davidsfonds deze zomer door Midden-Limburg loopt natuurlijk :). Wel: the time is now! Omdat het weer wisselvallig is, namelijk, maar volgende week weer zal opklaren en er zich dus een prima moment aandient om de zoektocht te doen (echt fun, zeker met de gratis fietsen die je in Hasselt kan huren aan de achterkant van het stadhuis). Enfin, genoeg reclame gemaakt, tijd voor iets lekkers.

Misschien ook nog even meegeven dat ik me hieronder vooral concentreer op de iets kleinere hap; veelbelovende gastronomische adressen als Aan Tafel bij Luc Bellings, Jürgen Eetboetiek of 6 Zinnen staan momenteel nog op mijn to-do-lijstje. Maar dus, als je kleine honger of dorst hebt in Hasselt, zijn de volgende adressen zeker aanraders.

• Koffiebars. Hasselt heeft mij verrast met zijn hippe, toegankelijke en vooral zeer lekkere koffiebars. Ik ken er momenteel drie die elk hun heel eigen sfeer hebben, maar vooral een lekker potje koffie serveren – in vele soorten en maten. Op zoek naar een strakke, sobere maar tegelijk zeer toegankelijke plek met een minzame, uiterst vriendelijke én gelauwerde barista, kies dan voor Mucho Gusto Coffee Bar. Eerder in een, laten we zeggen, very-relax-easy-going-bijna-reggae-achtige-waar-is-mijn-zetel bui? Ga dan eens langs bij Shanti Beans. Ik dronk er mijn beste cappuccino ooit. Tot slot iets meer rock-‘n-roll gestemd en in een iets ruwere-ruigere bui (genre: ‘ik wil een tattoo en wel nu’)? Stap dan even binnen in de King Kong Coffee. Rechttoe rechtaan, maar opnieuw heerlijke koffie. Meteen tegenover de toeristische dienst.

• Vegetarisch. Je zal het vast al ergens gelezen hebben: ik ben absoluut geen vegetariër. Mijn favoriete gerecht ever blijft een superlekkere steak champignonroomsaus (of béarnaise, ik twijfel nog) en liefst dan nog eens geweldig saignant. Maar toch kan het vegetarische huiskamerrestaurant De Levensboom mij zeer bekoren. Vooral hun dagschotels dan: zéér democratisch geprijsd, erg lekker en voedzaam. En vooral: smaakbommetjes! Want dat is wat ik altijd vrees(de) bij vegetarische gerechten: een gebrek aan beet en smaak. Maar die visie is intussen bijgesteld en het is ook allerminst het geval bij De Levensboom. Al twee keer geweest, één keer afhaal, en twee keer genoten. Ook de huiswijn valt best mee trouwens (al stond de rode wijn wel – zoals zo vaak – tien graden te warm de laatste keer, maar alla). De eigenaars zouden onlangs wel veranderd zijn maar dat heeft voorlopig weinig invloed op de kwaliteit.

• Soepbar. Om verder te gaan in het groentethema, is er ook nog een zeer fijne soepbar in Hasselt, Zuppa genaamd. Klein maar gezellig en vooral: zeer boeiende soepcreaties. Oosters, Tex-Mex, Italiaans, alles door elkaar… you name it, they’ve got it. Plus: bij elke soep krijg je sowieso een gezond appeltje. En volgens de wederhelft is de koekjestaart als dessert ook niet te versmaden.

• Wijn & co. Wijnbar Dito beschreef ik al op de wijnpagina van deze site: een piepkleine maar uiterst fijne wijnbar, met supervriendelijke gastheer en gastvrouw én vooral telkens een interessante selectie wijnen per glas. En daarnaast ook altijd een bier van de maand. Van een heel ander kaliber is L’Aperi Vino. Een apero-wijnbar met maar liefst 34 wijnen per glas (!) die ook kleine gerechtjes serveert en de Italiaanse aperitiefcultuur mét hapjes naar Hasselt brengt. Ik ben er tot nu toe maar één keer geweest, at en dronk er zeer lekker, maar vond het qua sfeer toch een beetje posh en m’as-tu vu. Maar dat kan een indruk zijn; over hun spijs en drank niets dan goeds. En 34 wijnen per glas zeg… waaronder ook heel wat toppers. Zeker de moeite!

• Spaans & Italiaans. Wel potverdorie. Ik wou je hier heel graag vertellen over mijn geweldige Spaanse-charcuterie-ervaringen bij Juan Luis in zijn winkeltje aan de Havermarkt, maar wat bleek zopas: het is er niet meer. Zijn tapasbar achter het stadhuis is er gelukkig nog wel, dus allen daarheen voor super-chorizo, jamón, manchego… én fijne Spaanse wijnen. Hopelijk duikt er snel weer een winkeltje op waar je al dat lekkers ook gewoon kunt meenemen (maar allicht kan dat ook wel in de tapasbar; ik zou het niet weten eerlijk gezegd). Wat ervan ook zij: de beste chorizo ooit at ik bij hem! Smelt echt op je tong. Italiaanse delicatessen vind je dan weer bij La Gastronomia (heerlijk verse meeneempizza, goeie wijnen!) of bij Il Pasticcio.

• Zoet & co. Natuurlijk kent iedereen de chocolade van Boon, maar daarnaast ontdekte ik op het niet te missen jaarlijkse Limburg Proeft ook nog de heerlijke pannenkoeken van Het Smaaksalon. Ter plekke ben ik nog niet geweest, het ziet er wat klassiek-deftig-chic uit, maar die pannenkoek vergeet ik nooit meer! Ook niet te missen in de zomer: Het IJs van de Smaak, een perfect on the go ijskraampje.

• Limburg Proeft. Dit jaar ben ik voor het eerst naar Limburg Proeft geweest. Vroeger vond dat evenement plaats in het centrum van de stad, maar vanaf dit jaar tegenover de Kinepolis een stukje buiten de stad. Een wat ongelukkige locatie voor een proevertjesfestival, zo op een ongezellige parking, maar lekker was het wel! Ik proefde er onder meer zeer verfijnde gerechtjes van Innesto uit Houthalen en Taratata in Hasselt. In de eerste plek ging ik al eens eten – jonge kok, beloftevol, mooie menu, beetje ‘hoog op smaak’ wel herinner ik mij nog (lees: zout) – bij de tweede moet ik dringend eens langs. Maar Limburg Proeft staat wel al in mijn agenda voor volgend jaar.

• Frituur. Aha, is het al laat en heb je nog zin een frietje? Of steekt de honger naar een vleeskroket of Bicky Burger de kop op? Hup, naar het Dusartplein dan waar Fritz & Co. een prima keuze is. Zelden zo’n spic & span frituur gezien, met een haast restaurantachtige aanpak wat de bestellingen betreft. Inclusief typische Hasseltse vriendelijkheid en jovialiteit. En de frieten? Zoals het hoort natuurlijk!

• Carrefour Planet. Hola, een Carrefour? In een foodielijstje? Jawel! Ik ben eigenlijk helemaal geen Carrefourganger – nog steeds zweer ik supermarktgewijs bij de mix Colruyt en Delhaize (en heel af en toe Spar of GB Express als ik iets vergeten ben). Carrefour is me te mastodont, te uitgebreid, te veel alles-door-elkaar waardoor ik het overzicht verlies – maar voor de hypermarkt in Hasselt aan de Kuringersteenweg maak ik graag een uitzondering. Omdat hij én een fijn aanbod verse sushi heeft én een goeie visafdeling én vooral een uitgebreid aanbod wereldproducten en lokale producten. De wereld en de regio in een paar winkelrekken samen: mooi is dat.

• Streekproducten. Nog eentje, omdat we nu toch over local bezig zijn. Het kleine winkeltje Lekker Limburgs aan de drukke Kuringersteenweg heeft iets heu… nou ja… aandoenlijks zal ik maar zeggen. Het is een echte oldskool streekproductenplek (wat zouden die dingen toch gebaat zijn met een hippere aanpak, denk ik vaak), maar je kunt hier echt wel alles vinden wat lekker Limburgs is: de schitterende schuimwijn van Schorpion, een hele reeks streekbieren, befaamde stroop, koekjes… Mandje vullen met lekkers en thuis smullen maar. Eigenlijk echt een aanrader, ondanks het net iets té gezellige interieur.

Voilà, dat is mijn Hasselts lijstje so far. Vind je het goed? Heb je aanvullingen, verbeteringen, bemerkingen? Laat zeker weten via de contactpagina of via de comments. Veel plezier ermee alleszins!

Even een superkorte blogpost, want alle informatie die ik hier wil vertellen staat eigenlijk in de food-sectie van de website. Maar dus: groot nieuws! Want er zijn filmpjes gemaakt! Rond mijn boek! Hoera! Wie, wat, waar, wanneer en waarom vind je terug via deze link: www.filipsalmon.be/food. Scrol gewoon even voorbij de info over het boek en de flaptekst, en ziedaar: alvast twee netjes geïntegreerde YouTube-filmpjes rond mijn boek.

Het spreekt vanzelf dat je deze filmpjes verder mag delen en posten en verspreiden en opsturen naar The Food Network of Njam! of wat dan ook :). Maar gewoon kijken is natuurlijk ook al lang goed. Want ik kan u vertellen: lang stilzitten en niks zeggen – een onderdeel van de opnames – is niks voor mij; ik had het er ferm moeilijk mee. Maar uiteindelijk is het toch goed gekomen.

Veel plezier ermee – en laat eens weten of je ze leuk vond!

Ik ben net terug van een geweldig lang weekend in Berlijn, waar ik je food- en wijngewijs later uiteraard zeer graag nog over wil onderhouden – maar eerst iets anders.

In een krantenkiosk in Berlijn viel mijn oog op een toch wel zeer uitdagende cover van het Amerikaanse Time Magazine: grote krul boter op de cover, zwarte achtergrond en daarboven de titel: “Eat Butter“. Ondertitel: “Scientists labeled fat the enemy. Why they were wrong.” Ik heb Time al in geen tijden meer gelezen, maar hun nummer van 23 juni heb ik meteen gekocht.

Als foodie met een zwak voor ‘goeie boter’ (om te smeren, om in te bakken, om gewoon van te smullen…), heb ik telkens ook wel de reflex om te denken: mieljaar, dit is lekker, maar is het wel zo gezond? Natuurlijk niet, wist ik van erover te lezen en van de vele mensen die het mij vertelden. Roomboter bevat stevig wat verzadigd vet, en dat is slecht, zo heb ik altijd geleerd. Time stelt nu dat de waarheid toch wel een stuk complexer is: verzadigd vet kan ook positieve effecten hebben. “Now it’s becoming clear that even the saturated fat found in a medium-rare steak or a slab of butter has a more complex and, in some cases, benign effect on the body than previously thought.” Je begrijpt dat ondergetekende liefhebber van een steak béarnaise saignant met verscherpte aandacht dit stuk verder las.

Nu, de tekst vertrekt van de Amerikaanse situatie waar in de jaren 1980 massaal werd opgeroepen om vet in je voeding te mijden, in de hoop dat Amerikanen meer groenten zouden gaan eten. Mis poes. Diabetes type 2 steeg met 166% de afgelopen dertig jaar in de VS, aldus Time, en cardiovasculaire ziekten blijven er nog steeds doodsoorzaak nummer één. Reden zou zijn dat Amerikanen hun vetten niet vervingen door gezond fruit of frisgewassen groentjes, maar wel door light-producten en door geraffineerde, snelle koolhydraten (die je bijvoorbeeld vindt in wit brood, koekjes, maar ook pasta). En het zijn dié koolhydraten die Des Duivels zijn, meer dan de verzadigde vetten, zo lijkt Time te suggereren.

En nu wordt het even wat moeilijker voor een wetenschappelijke leek als ikzelf (dus lees vooral het artikel om te zien of ik het hier bij het juiste eind heb). We komen immers op het terrein van de cholesterol. Zoals je allicht weet, hebben we allemaal goede en slechte cholesterol. Verzadigd vet doet de slechte cholesterol toenemen, dat is “incontrovertibly true” weet ook Time. Maar, nu blijkt dat verzadigd vet ook de GOEDE cholesterol doet toenemen, die op zijn beurt de slechte cholesterol verwijdert. Meer nog, onze slechte cholesterol bestaat uit twee delen: kleine gemene deeltjes en dikke eerder brave deeltjes. Vet zou nu vooral de dikke deeltjes doen toenemen, terwijl geraffineerde koolhydraten de gemene deeltjes doen stijgen… En het zijn die laatste die verantwoordelijk kunnen zijn voor hartziekten…

Uiteraard moeten we nu niet met z’n allen tonnen roomboter naar binnen gooien of verzadigde vetten heilig verklaren, zegt Time (ik vat even plastisch samen), we kunnen ons maar beter richten op onverzadigde vetten zoals je die in bijvoorbeeld extra vierge olijfolie vindt. Bovendien zouden sommige verzadigde vetten (in zuivel) beter zijn dan andere (in vlees). En daarnaast zijn er natuurlijk ook mensen die het volstrekt oneens zijn met wat Time zegt en meteen ook wijzen op de ecologische voetafdruk die verzadigde-vetproducten met zich meebrengen of op het feit dat we vooral verse voeding moeten eten.

Wat er ook van zij, ik vond het een superinteressant artikel en ik zou je – als foodie – zeker aanraden om het te lezen (zes pagina’s, soms beetje technisch, Amerikaanse inslag, maar de moeite waard). Ik begon na het lezen zelfs spontaan te denken: tiens, mijn cholesterol is in orde, de dokter zei laatst dat mijn goede cholesterol veel hoger was dan mijn slechte. En toch ben ik uitermate tuk op goeie boter, een ferm stuk koevlees, roomsauzen… – ook al probeer ik dagdagelijks wel gezond te koken. Zou er misschien toch iets van aan zijn? Tja, indien niet, dan heeft één en ander hoogstwaarschijnlijk te maken met mijn liefde voor wijn en het positieve effect dáárvan – nog zo’n lekker controversieel onderwerp :-).

• Bekijk zeker ook de korte reportage die de Today-show van NBC wijdde aan het artikel.
• En een interessante alternatieve mening uit The Washington Times-Reporter moet je ook meepikken.

Overdag werk ik bij het Davidsfonds, dat wist je al. En wij doen best leuke dingen, zoals deze zomer, naar jaarlijkse traditie: de Zomerzoektocht! Such fun! Dit jaar vindt hij plaats in Hasselt en Genk, ik heb afgelopen weekend al een stukje gedaan en het moet gezegd: mijn immer dynamische collega Evelyn Demey heeft dat goed samengesteld. Maar af en toe ook wel erg gemeen – zoals dat gaat bij zoektochten natuurlijk :-). Wil je meer weten over de zoektocht, check dan even deze pagina.

Nu, de zoektocht is een perfecte aanleiding om kort even mijn favoriete eetadressen in Genk op te lijsten (en later ook in Hasselt). De laatste maanden leer ik Genk steeds beter kennen en ik kan je zeggen: hier kom je als foodie gráág naartoe. Ik geef hierbij mijn favorieten so far, maar hoe beter ik de stad zal leren kennen, hoe meer er allicht bij komen.

• De Kristalijn: één keer geweest, tot nu toe, maar ik kijk er héél erg naar uit om terug te keren. Gastronomie zoals het moet anno 2014. Een lichte, inventieve keuken, gebracht door een gedreven team van voornamelijk jonge mensen. Vraag, als je kan, zeker een tafeltje naast de open keuken. Heerlijk om de keukenbrigade zo geconcentreerd aan het werk te zien. Best losse bediening ook, al blijft er nog wel een beetje stijvigheid over hier en daar. Maar ach: een echte foodie zet zich daar over :-). Absolute aanrader voor de rest!
• Gusto: dit is het restaurant – maar ik vind het meer een Bistro met hoofdletter B – van het Carbon-hotel in Genk. Lekker funky ingericht, beetje grootstedelijke allures zelfs, wat designerig – je kan er je wel iets bij voorstellen. Ik ben er nu al een paar keer geweest en de gerechten hebben me nooit teleurgesteld: de iets klassiekere Belgisch-Franse keuken, maar wel verfijnd gebracht én ook wel wat exotische mogelijkheden (je kan trouwens ook kiezen voor sushi, wat ik niet zo goed snap hier, maar bon). Leuke formule om kleinere gerechten te combineren én – !!! – heel wat fijne wijnen per glas (al zijn die toch wel duur zeg). Daarnaast: goeie wijnkaart. Hun klassiek menu mag nu wel eens veranderen en ook de suggesties voor de kleinere gerechten lijken me al een tijdje hetzelfde. Maar los daarvan: de keuze is ruim en de smaak en presentatie zitten meer dan goed. Ook joviale bediening trouwens, I like!
• Il Proverbio: hier zou ik een heuse blogpost over kunnen opzetten, maar ik hou het kort en krachtig. En wel als volgt: dit zijn gewoon de beste pizza’s die ik ooit, in mijn hele leven, heb gegeten. Ik snap écht niet dat hier geen rijen mensen voor de deur staan elke dag (misschien is dat wel gewoon omdat de openingsuren beperkt zijn :-). Ga hier naartoe mensen, alles zit hier goed. Mooie strak ingerichte pizzeria (thema zwart-wit), goeie wijnen per glas, goddelijke pizza’s in verschillende soorten… Alles is hier goed als je zin hebt in pizza, elk ingrediënt smaakt heerlijk (die tomatensaus!). Alleen: in het weekend kun je geen hapjes nemen – dus geen bruschetta of zo – wegens te druk, vermoed ik. Maar dus één advies: reserveren, nu!
• Ali Baba: ‘Gouden Kebap 2009’ zul je overal zien hangen als je deze kebapzaak binnenstapt. En als je het mij vraagt is die titel anno 2014 nog steeds verdiend (de commentaren op Tripadvisor spreken mij wel tegen, maar soit). Ik heb hier een superlekkere kebap (of is het nu kebab?) gegeten, zoals het hoort geserveerd en klaargemaakt door een team met geinige platte koksmutsen op – dat zie je in Leuven niet meteen. Supervriendelijke bediening, maar wel geen bier of wijn te krijg – terwijl ik vind dat er niks beter bij een kebap past dan een pils. Maar alle respect hoor, je bent hier even in Turkije, dat maakt veel goed. Samengevat: zin in kebap, Ali Baba is uw plek in Genk!

Ik hou het voorlopig hierbij, omdat dat de adresjes zijn die ik momenteel ken en al (verschillende keren) geprobeerd heb. Misschien denk je: en de bekende Italiaan La Botte, waarom staat die er niet bij? Wel, vroeger geweest en intens van genoten, maar niet zo lang geleden nog eens binnengevallen en… dat viel ferm tegen. Afstandelijke bediening, veel te opdringerige loungemuziek en vooral: het was niet meer zo geweldig wat in mijn bord kwam… Vandaar dus.

Maar goed, heb je zelf nog suggesties? Waar moet ik zeker nog eens binnenstappen in Genk? Laat het me weten! Dan kan ik deze lijst aanvullen – wat ik trouwens sowieso van plan ben :-).

Even kort melden dat, als je zin hebt om mijn nieuwe boek Vlaamse Foodies te kopen (geweldig! hoera!), je dat misschien kunt doen op de boekvoorstelling en signeersessie (jawel!) bij wijnhandel Orizonte, tijdens hun proeverij op zondag 22 juni in de namiddag.

Kom gerust langs, dan ontmoet ik jou eens en dan krijg je er meteen een lekker glas wijn bij. Lees er meer over in de sectie Food van de site of op de website van Orizonte.

(PS Uiteraard ben je ook welkom om een gewoon een glas wijn te proeven en er wat over te babbelen. Mijn boek kopen mag altijd, maar moet natuurlijk niet!)

In het najaar van 2011 nam Gerda Ackaert, chef van Sabato, het weekendmagazine van de krant De Tijd, contact met mij op. Of ik geen zin had om iets over wijn te schrijven in het magazine. Tuurlijk had ik daar zin in! En na een korte brainstorm op de redactie ontstond #Tweetwine, een min of meer wekelijkse column over de combinatie van sociale media en wijn.

Ik vond het geweldig plezierig om te doen, want er was enorm veel te vinden over die combo. Bloggers natuurlijk, maar ook wijn-apps, wijnevents online, wijnverkoop via sociale media, wijnadvies via sociale media, wijnproeverijen via sociale media… Alles wat in de echte wereld rond wijn gebeurt, krijgt op een of andere manier ook wel een online-poot. Boeiend! Een selectie van mijn columns vind je vanaf nu onderaan op de pagina Wine van deze site. Benieuwd wat je ervan denkt – laat eens iets horen.

O ja, heb je trouwens zelf onlangs nog fijne wijn-apps ontdekt? Laat het me ook eens weten. Ik vind Vivino wel leuk. Bestaat al een paar jaar, maar intussen flink geëvolueerd en de app geeft je best wel wat info over wijnen die je drinkt op restaurant of gewoon thuis. Heel eenvoudig: foto nemen van het etiket, even uploaden en je krijgt meteen gegevens en beoordelingen van de wijn in kwestie. Beoordelingen moet je maar nemen voor wat ze waard zijn en de prijs klopt vaak niet, maar deze app geeft je snel info en een indicatie over de wijn in kwestie. Ik gebruik de app al eventjes en ik moet zeggen dat ik de beoordelingen meestal wel kan volgen. Wat jij?

Wat had ik ook alweer verteld over mijn favoriete wijnhandel, Vinikus & Lazarus, op de wijnpagina? Inderdaad: lekkere wijntjes voor een faire prijs, zoiets. Welnu, vanavond dronk ik er weer zo eentje – meegescharreld op hun laatste lenteproeverij, als ik mij niet vergis. Eentje die ik u niet wil onthouden wegens zó hard een echt gewéldige, complexloze, ik-trek-een-flesje-open-want-ik-heb-er-zin in-zomerwijn – en dat voor nog geen 7 euro (6,95 euro om precies te zijn). Wie wil hier nog naar de supermarkt?

Nu, niks mis met de supermarkt hoor, die heeft ook vaak goeie wijntjes in dat prijssegment, maar deze Côtes Du Rhône is momenteel een toppertje ten appartemente Salmon. En ook de wederhelft (@mveerle) is er weg van – en die staat vaak net iets nuchterder tegenover het hele wijnwalhalla dan ikzelf, dus dat is een duidelijk bewijs van Een Doorgedreven Analyse :). Bon, hoog tijd om te zeggen over welke fles het gaat: een geslaagde blend van cinsault, grenache, mourvèdre en syrah van de coöperatieve Les Vignerons d’Estezargues. 

En dat wil zeggen: sappig fruit in je glas, een goeie vleug kruidigheid erbij (proef het zuiden!), maar ondanks zijn 14,5 % niks te merken van het eerder hoge alcoholgehalte (euhm, behalve naarmate de avond vordert). De zuren die zorgen voor voldoende frisheid en het absoluut niet-jammy karakter zijn daar volgens mij verantwoordelijk voor. Ach, dit is gewoon een leuke fles, open te trekken op warme dagen, bij een lekkere barbecue bijvoorbeeld, maar evengoed op zichzelf, of bij wat kruidige tapas. Ik koel de fles een béétje, want te veel warmte maakt hem loom. Maar dan is het opendraaien die schroefdop en genieten. Zo moet de zomer zijn: lekker en easy going.

Vandaag, zondag 25 mei, nodigde moeder uit om een late moederdag en een even late verjaardag van vader te vieren bij De Fakkels in Sint-Truiden. Mijn moeder kende het restaurant van ‘een vriendin van de iPad-les’ – mijn moeder is 75, respect! – ik kende de chef nog vaag van vroeger. Ooit een telefonisch interview mee gedaan voor De Standaard, maar nooit zelf geraakt. Nu, een 15 in de GaultMillau en de goede commentaren die ik al gelezen had beloofden wel wat goeds. En dat bracht deze middag ook.

Het was heerlijk relaxed lunchen op het prachtige terras dat uitgeeft op een al even piekfijn onderhouden tuin. Je hoort helemaal niets van de drukke Hasseltsesteenweg waaraan het restaurant ligt. De keuken is klassiek, zeer genereus in porties en – zo vonden we met z’n allen – wel een tikje hoog op smaak, zoals Sergio zou zeggen (lees: redelijk zout). We kozen voor het aspergemenu waarin de corvina – ombervis, zo leerde ik van Wikipedia – vervangen werd door zeebaars. Het bracht rijke combinaties op het bord, in elke zin van het woord. De wijn mocht ik kiezen – hoera! – uit een zéér vriendelijk geprijsde wijnkaart. Ik ging eerst voor een chardonnay van het Haspengouwse (!) wijnbedrijf Kitsberg (2012) op aanraden van de gastvrouw. Die viel wat zwakjes uit in structuur, beetje waterig vond ik, hoewel hij zeker ook niet slecht was. Bij het hoofdgerecht koos ik een chardonnay van het Argentijnse huis Bodega del Fin del Mundo (2009) – het stevigere werk, maar wel zacht en met voldoende zuren – een prima partner voor de zeebaars met mousseline.

De bediening was trouwens hartelijk en easy-going; we voelden ons meteen thuis. Toch duurde de middag wel erg lang – van 12.45 uur tot 18 uur ongeveer! Het terras zat dan ook goed vol en de drukte speelde de bediening duidelijk parten. Maar voor de rest: best lekker gegeten, méér dan genoeg, verfijnd, mooie producten. Wie dus op zoek is naar een feestelijke klassieke keuken (met binnen trouwens een statig interieur), gebracht volgens de regels van de kunst, door een chef met veel ervaring: De Fakkels is uw plek. En al zeker als uw vader of moeder erbij zijn. De score van GaultMillau zit helemaal juist.